De Spanish Virgin Islands

Eigenlijk heten deze eilanden de Passage Islands, maar nog niet zo lang gelezen, zijn ze omgedoopt tot Spaanse Virgin eilanden om een graantje mee te pikken van het toerisme van de BVI en USVI. Ze behoren tot Puerto Rico, en dat is weer een onderdeel van de USA. Ze zijn wat minder bekend dan de BVI en de USVI maar ohhh wat zijn ze mooi. Hoewel we binnen de USA reizen, moeten we ons wel opnieuw inklaren. Uitklaren in de USVI bleek niet nodig, dus ons bezoek aan custom was voor niks. Deze eilanden werden door het Amerikaanse leger 50 jaar lang gebruikt als oefenterrein en pas toen in 1999 deze ‘war games ended’, zoals de Lonely Planet het zo mooi omschrijft, na een fataal ongeluk met een 500 ponder (bom) en één dode als gevolg, is het toerisme langzaam weer op gang gekomen.

Na een tochtje van 20 mijl voor de wind, laten we ons anker vallen in de beschutte baai Ensenada de Honda. De wind is pal van achter en met alleen de genua maken we heerlijk snelheid. De Wind Eagle is wat later vertrokken en komt langszij als we de baai binnen varen. We bellen met customs om ons aan te melden, maar er wordt niet beantwoord. We kregen deze tip van de Ostrea en dat bleek later een erg waardevolle. Als we ons de volgende dag willen inklaren bij het vliegveld, moeten we onze telefoon laten zien als bewijs dat we gebeld hebben. In verschillende pilots staan wel 6 telefoonnummers en we hebben ze allemaal gebeld. Maar daar is de customs officer niet van onder de indruk; “ you only need to call this number, buddy”. De overigens erg vriendelijke officer is zwaar afgetraind, heeft een imponerend uniform en is volbehangen met wapen, peperspray, handboeien, zaklamp, zakmes en ga zo maar door. We vinden het een bijzondere outfit voor een kantoorbaan… Alhoewel; hij had ons al de baai binnen zien varen, vanuit een vliegtuigje waarmee wij patrouille deed, dus ‘big brother is watching you’ hier. We krijgen een cruising permit (gratis) en moeten de boot inklaren (37 USD). Daarnaast zijn we in de USA en daar hebben we een 90 dagen permit voor dus dat zit goed. Uiteindelijk duurt het in totaal 2,5 uur voordat we buiten staan (na een uur wachten voor een dichte Custom deur op het vliegveld), wat weer een record is. In de BVI hebben we het record verschillende formulieren verbroken, en nu dus de tijdsduur. Het blijft een raar fenomeen dat in- en uitklaren overal, vooral hier omdat het allemaal USA is.

Op de weg terug vermaken onze meiden zich opperbest in de speeltuin, en aangezien we wel een hapje lusten stoppen we bij Zuca Taco voor een heerlijke Taco lunch. We blijven ivm. harde wind nog een dagje in de goed beschutte baai en varen dan uit naar het eiland Culebrita, waar we helemaal alleen aan de lijzijde van het eiland ankeren. Het water is super helder en heeft de mooiste kleuren turquoise en blauw. We maken een heerlijke wandeling over het onbewoonde eiland en bezoeken de verlaten vuurtoren uit 1888. Maar nog mooier, is de baai aan de noord-oost kant van het eiland waar wind en golven recht binnen komen. De zee is ruig en de branding hoog en wild. Suz en de meiden jutten als ware strandjutters het strand af en komen met van alles en nog wat terug. Daar maken ze later heel mooie kunstwerken van. De Wind Eagel komt de volgende dag ook nog even langs en samen zwemmen en snorkelen we de dag vol, we eten een heerlijke lunch van samengestelde gerechten uit de voorraden van beide boten en nemen de Wind Eagel mee naar het juttersstrand. Daar bouwen de kinderen een heus fort met als pronkstuk, een stuk van een vliegtuigvleugel. We maken nog een laatste stop op Isla Polominos. Hierna gaan we naar het vaste land van Puerto Rico, waar we een marina in gaan, voor alle gemakken die een marina heeft: water tanken (we zijn al twee dagen leeg), wasmachines, internet, en we regelen een huurauto om het binnenland in te gaan en hopelijk de laatste boodschappen voor de oversteek. De laatste keer dat we in een marina lagen was bij Powerboats in Trinidad en dat is alweer bijna 3 maanden geleden. In de tussentijd hebben we alleen maar geankerd! En dat is toch wel onze ‘way of living’ geworden. Er gaat niets boven een nacht achter je anker in een rustige ankerbaai. We plannen een ruime week voor Puerto Rico, zodat we daarna nog tijd over hebben voor één laatste highlight. Welke dat gaat worden, weten we nog niet, maar jullie kunnen ons helpen kiezen uit: Turks en Caicos, Bahamas, Dominicaanse Republiek of Cuba. Stemmen mag tot 28 april (via een reactie op deze blog) en de uitslag zal meegenomen worden in de scheepsraad. Uiterlijk 29 april nemen we een besluit!