Tobago Cays

Na twee nachten voor anker met harde wind over het rif in Clifton besluiten we naar Mayreau te varen. Als tussenstop voor de befaamde Tobago Cays – een eilandengroep omringt door een hoefijzervormig rif. Mayreau Saline Bay is heerlijk beschut door de heersende wind en we genieten van een prachtig breed strand met ons vijven. We graven elkaar in het zand, eten een overheerlijke ananas (Fenna zegt “oh, maar deze ananas lust ik wel”) en Enza met haar buik op de surfplank, surft heen er weer als een echt surfgirl.

We varen de volgende dag nog even op- en neer naar Clifton, omdat we hier geen geld kunnen pinnen en we in het natuurreservaat ‘Tobago Cays’ wel moeten betalen om het te bezoeken. Terwijl Thijs met de dingy naar de wal snelt, varen de meiden de boot een keertje rond in de baai. En kort daarna liggen we alweer op een oor, met halve wind richting de Cays.

Net voordat we via de smalle ingang het rif binnen willen varen, begint er een motoralarm te loeien. Thijs snelt naar de motorruimte, terwijl ik de boot op zijn plek probeer te houden. Het blijkt een oliealarm te zijn en dat is gelukkig snel opgelost. Hier zonder motor naar binnen varen is zo goed als onmogelijk. We hadden nog om kunnen draaien, maar makkelijk was dat niet.

Er liggen een dertigtal boten verspreid, vooral (catamaran)charterboten met veelal Amerikanen of Fransen. We vinden een mooi ankerplekje achter het kleine eilandje Baradel en het ‘schildpaddengebied’. We doen school tot een uur of 12 en duiken dan met snorkel en flippers het heldere water in. De stroming is vrij sterk, mede door de harde wind, maar we zijn helemaal in de wolken wanneer we de eerste grote grazende schildpadden zien zwemmen. Dit is waar we voor gekomen zijn!

Enza kan helaas nog niet snorkelen en daar is ze dan ook niet blij mee. ‘Ze wil het toch nog gaan proberen’, zegt ze. Morgen misschien…

Bekijk hier het filmpje van de schildpad

Na 5 dagen Cays houden we het voor gezien. Vandaag werd het ineens ook wel erg druk. Helaas liepen we onverhoopt syWind Eagle mis, waar Isis en Fenna erg van baalden, maar we komen ze komende week vast nog wel tegen ergens op Bequia. Mustique laten we toch maar stuurboord liggen, al had ik Mick Jagger uiteraard wel eens willen ontmoeten in de enige beachbar. Het was niet bezeild en je moet soms keuzes maken.

Gisteren in de namiddag komen we dan ook aan op Bequia. Het laatste stuk was pittig en we moesten een aantal keer kruisen om de baai te bereiken, dus al met al een tochtje van 5 uur voor slechts 18 zeemijlen. Net voor de zon in de zee zakt, laten we ons anker vallen. Helaas geen tonijn aan de haak, ik geloof voor het eerst sinds tijden dat Thijs geen vis aan de haak heeft. Dan maar kip met rijst.